Hermien Verdenius is de drijvende kracht achter modelabel Thin Ice. ‘Het is een internationaal klinkende naam en ik houd van symboliek. In het leven moet je soms balanceren. Maar ook op zwak ijs kun je de overkant halen.’
In een pittoresk dorpje, tussen de fruittelers in de kop van Noord-Holland, heeft Hermien Verdenius haar eigen atelier. Gevestigd in een bijgebouw naast haar huis. Een rijksmonument dat manlief Simon zelfhandig heeft opgeknapt. ‘Mijn atelier was eerst één grote lege ruimte, maar het wordt steeds groter en groter. Het is hier heerlijk rustig.’ Een bijna contrasterende locatie met de naam van het label: dun ijs. ‘De naam komt oorspronkelijk van het bedrijf van mijn man, maar het past ook heel goed bij mijn onderneming. Je moet nooit teveel tegelijk willen. Dan verzwak je jezelf.’
Zuiver
Op deze rustige plek, tussen groene weilanden en slingerende dijken, bedenkt Hermien haar ontwerpen. ‘Stoffen zijn mijn grootste inspiratiebron. Ik kies voor mooie stoffen, die anders zijn dan anders en die goed vallen.’ Toch heeft Hermien niet meteen een beeld bij de stof wat ze ermee wil. Ze wil het textiel eerst zien en voelen. Daar wordt ze enthousiast van. Dan maakt ze er iets passends van. ‘Het moet op z’n plaats vallen. Je moet je niet opgesloten voelen in kleding. Ik houd van zuivere vormen. Zo maak ik de mouwen en broekspijpen altijd net iets langer. Innemen is tenslotte makkelijker dan verlengen.’
In het verleden had ze een eigen boetiek. Daardoor weet zij hoe vrouwen voor de spiegel staan en wat ze fijn vinden. ‘Vrouwen zijn nog even onzeker als toen. Het eerste wat ze doen is naar hun billen kijken als ze uit het pashokje komen! Ik kan die kennis van toen heel goed gebruiken. Ik zal nooit een loze zak ergens plaatsen. Het moet wel een functie hebben.’
Ongedwongen
Ondanks het beperkte gebruik van kleur is haar collectie toch levendig. Hermien wil de mooie kanten van de vrouw tot haar recht laten komen. ‘Het moet haar uitstraling versterken. Ik wil een vrouw er niet bij laten lopen als een kerstboom. Maar ik wil op mijn manier wel trendy zijn. Ik sta open voor de wereld. Doe ideeën op in Milaan, Parijs, Londen. De vormen die ik daar tegenkom, stop ik in mijn hoofd. En dan hoop ik dat het er op een gegeven moment weer uit komt.’
De ontwerpster wil zich onderscheiden zonder te schreeuwen. Ze houdt er niet van om in een keurslijf gestopt te worden. Ze werkt dan ook voor de zelfbewuste en creatieve vrouw, ongeacht haar leeftijd. ‘Mondige vrouwen die kritisch naar zichzelf durven te kijken, met humor en liefde. Die ongedwongenheid, dat nonchalante, dat vind je ook terug in mijn kleding.’
Hoewel het moeilijk is in Nederland een kledingmerk te lanceren, durfde de designer het toch aan. Nadat Hermien de modeacademie gedaan had, had zij jarenlang de boetiek en is daarna twaalf jaar in dienst geweest bij confectiebedrijf Jurk, waarvan zij zeven jaar het merk X-As heeft geleid. ‘Daar heb ik geleerd hoe ik patronen moest maken.’ Het enige wat ze nog nooit gedaan had, was een eigen label runnen. ‘Ik dacht: als ik het nu niet doe, krijg ik er spijt van. Een eigen label is soms zwaar omdat ik alles alleen doe. Maar daar staat tegenover dat ik zo vrij ben als een vogel. Ik ben heel blij dat ik niet steeds goedkeuring hoef vragen. Ik kan een zak plaatsen waar ik vind dat eentje moet, zonder dat ik daar drie weken overleg voor hoef te hebben. En als ik extra personeel nodig heb, huur ik gewoon mensen in.’
Open armen
Inmiddels ligt Thin Ice in ruim 40 winkels. Van Nederland tot Ierland en België. ‘Toen ik begon, wilde ik 80 verkooppunten hebben, maar dat bleek heel moeilijk. Nederlanders zijn niet zo chauvinistisch. Ze zijn meer trots op buitenlandse merken. Designers uit Scandinavië worden met open armen ontvangen. Vanuit onze geschiedenis zijn we gewend om over de grenzen te kijken. Handelen en onderhandelen zit in onze volksaard. Misschien dat we daarom veel minder trots zijn op onze eigen kleding. Bovendien zijn de steden in Nederland niet te vergelijken met grote modesteden als Parijs. Het haute couture-aanbod daar is enorm. Dat soort straten heb je hier bijna niet. In Nederland zijn de modeketens helaas heel erg aanwezig.’
Jammer volgens Hermien, die een afkeer heeft tegen wat zij wegwerpkleding noemt. ‘Ik heb een hekel aan overproductie. Bedenk eens dat een shirtje van 9 euro bij de H&M voor niet meer dan 2 euro geproduceerd is, in een arm land. Daar wil ik niet aan meewerken. Ik ga voor een eerlijke materiaalkeuze, kwaliteit en duurzaamheid. Ik kan heel blij worden van producten die met aandacht zijn vervaardigd. Mensen missen soms de waardering voor iets wat ze gebruiken.’
Doortje van der Molen 
Recent Comments