‘Hoe helderder en preciezer het leven wordt weergegeven, hoe eerder het raadselachtigheid oproept’
Vorige week was de première van It Riedsel (Het Raadsel) van regisseur Pieter Verhoeff (Nynke: 2001; De Brief van de Koning: 2008). Een dichterlijk filmportret over multitalent Jannie Regnerus (38). Verhoeff onderzoekt in de film hoe de kunstenares naar de werkelijkheid kijkt en hoe ze dit verwerkt in haar schrijven en in haar fotografie.
Pieter Verhoeff by Tryntsje Nauta (tryntsje.nl)
Het was de Regnerus’ authenticiteit die Verhoeff (71) aantrok. ‘Ik raakte gefascineerd door haar manier van spreken, haar eigen manier van doen.’ Verhoeff las Het geluid van vallende sneeuw (winnaar Bob den Uyl Prijs 2007) – ‘fantastisch boek’ – en besloot haar creatieve proces vast te leggen. ‘Jannie weet precies wanneer ze een beeld – in woorden of op een foto – moet vastleggen. Hóe komt ze er op? Het is prachtig. Ik wilde onderzoeken hoe zij denkt, voelt, waarneemt; het opschrijft in haar boekje. En hoe je het terugziet in werk. Ik vind haar manier van werken heel inspirerend. Zoals ik dat normaal gesproken zou willen doen.’
De werkelijkheid, gecombineerd met een surrealistisch element en het juiste licht, geeft de droomachtige atmosfeer van haar werk. Jannie wacht op het juiste moment, de juiste lichtval, en voegt daar een afwijkend kenmerk aan toe. Zoals Jannie, zwanger, in een overall met een gat bij haar buik tussen de bollingen in een weiland ligt. Zonder deze persoonlijke toeging zou het een ‘gewone’ natuurfoto zijn. Molshopen, heet de foto. ‘Een droomachtig, surrealistisch beeld. Terwijl de omgeving juist heel herkenbaar is. Maar het is geen kopie van de werkelijkheid. Jannie zoekt en plaats het in een heel ander kader. Ze filtert een gemoedstoestand, waardoor ze een eigen atmosfeer creëert.’ Volgens Verhoeff is het alsof ze de schroeven van je onderbewustzijn losdraait. ‘Het roept meteen eigen beelden op.’
Regnerus groeide op in Het Bildt. Waar ze elke dag een uur fietste naar school, en de wolken onderweg zag veranderen in schapen en koeien. ‘Die beelden vind je terug in haar werk.’ Jannie stopt haar levenservaring in haar werk, zonder dat zij iets prijsgeeft van haar wereld. Haar werk beidt veel ruimte voor eigen interpretatie. Bijvoorbeeld de serie foto’s die zij maakte over gestrande schoenen aan de Noordzeekust, als iconen van eenzaamheid. ‘De schoenen hadden elkaar best weer terug kunnen vinden bij de Schotse kust, maar ze passen niet meer bij elkaar.’ Ze staan symbool voor Regnerus’ scheiding. ‘Jannie vergroot de raadselachtigheid van de werkelijkheid. Soms op een bijna humoristische manier.’
Doortje van der Molen 
Recent Comments